Ogród

Cristian

- Dostanie tylko lekcję pokory. Chyba, że mnie zdenerwuje wtedy już nie licz iż będę spokojny- odparłem.
- Nadal nie pojmuje jak możesz go bronić- powiedziałem wstając i odwracając się do niej plecami. Oparłem się o drzewo.

Roberta

Westchnęłam podchodząc do niego:
- Mogłam Ci nic nie mówić . Przeze mnie masz tylko kłopoty..

Cristian

- Co masz na myśli? Jakie kłopoty?- spytałem i złapałem ją w pasie a w następnej chwili obróciłem ją że opierała się o drzewo. Patrzyłem na nią słodkim wzrokiem.

Roberta

Spojrzałam mu prosto w oczy:
- Ja zawsze tylko wszystkich wplątuje w jakieś kłopoty . - zaśmiałam sie lekko.

Cristian

- Naprawdę? A w jakie mnie wplątujesz kłopoty?- spytałem i objąłem ją mocno w pasie a następnie spojrzałem jej w oczy.
- Słucham?

Roberta

- Boje się że ta lekcja pokory nie ograniczy sie do słów ale i czynów ... Nie chce żebyś miał przeze mnie kłopoty.. umiem o siebie zadbać . - powiedziałam

Cristian

- Umiem zapanować nad swoimi emocjami. Jednak jeśli Diego mnie uderzy nie pozostanę mu dłużny. W tej chwili ja nie jestem ważny. Nikt do tej pory nie pokazał mu, że nie wolno w ten sposób traktować kobiet. Ja go tego nauczę jeśli nie słowami to czynami- powiedziałem.

Roberta

- No proszę Cię .. ja umiem mu się odpłacić. Jestem silna . - uśmiechnęłam się z iskierką w oczach .

Cristian

- Nieprawda. Nie jesteś taka silna jak myślisz. Jesteś wrażliwa i delikatna, nie oszukuj mnie. Nie przekonasz mnie i tak. Porozmawiam z nim jak nie słowami to czynami- odparłem.
- I nie uśmiechaj się w ten sposób bo nawet twój czar tym razem nie pomoże. Nie spodziewałem się że on jest zdolny do takich rzeczy. Ja mu nie popuszczę. Ty może mogłaś ale ja nie- powiedziałem stanowczym głosem a jednocześnie patrzyłem jej głęboko w oczy.

Roberta

- Ale .. - zabrakło mi słów.
- Uważaj na siebie .. - powiedziałam z troską.

Cristian

- Proszę dokończ. Ale?- spytałem.
- Nie pozwolę by ktokolwiek Cię skrzywdził, nie rozumiesz? Naprawdę, nie pojmujesz tego?- zapytałem i delikatnie dotknąłem jej policzka.
- Nie martw się. Nic mi nie będzie. Najwyżej odwiedzisz mnie w szpitalu. Może wtedy będziesz szczęśliwa z Diegiem gdy mnie zabraknie- odparłem.

Roberta

- Nawet tak nie mów . - puknęłam go lekko.
- W życiu bym sobie nie wybaczyła gdyby coś Ci się stało .. - spuściłam głowę.

Cristian

- Naprawdę? A to dlaczego? W końcu jesteśmy tylko przyjaciółmi i nic poza tym do mnie nie czujesz więc nie rozumiem tego- powiedziałem i delikatnie podniosłem jej głowę do góry.
- Chyba, że się mylę?- spytałem.

Roberta

- Może się mylisz ? - zaśmiałam się poprawiając mu krawat ;p

Cristian

- Tak. Jak bardzo się mylę?- spytałem robiąc kilka kroków w jej stronę. Stykaliśmy się ciałami.