Stolik 1

Marcos

Przyszedłem do kawiarni. Zauważyłem Annie i podszedłem do niej.
- Hej, Annie- powiedziałem siadając obok niej.
- Stęskniłaś się za mną że chciałaś się spotkać?- zaśmiałem się.

Annie

- o hej - cmoknęłam go w policzek
- tak po prostu chciałam się spotkać, otworzyć go kogoś usta - uśmiechnęłam sie

Marcos

- Myślałem, że w jakimś dokładnym celu- powiedziałem.
- Poproszę mocną kawę- powiedziałem do kelnerki.
- A więc o czym chce, panienka pogadać?- zaśmiałem się.

Annie

- czy ja wiem - spojrzałam na niego - co słychać ? Wink

Marcos

- U mnie nic nowego. Właśnie skończyłem biegać i chyba nadal trzymam formę choć nie jestem do końca o tym przekonany. Jak myślisz?- spytałem z uśmiechem.
- Dzisiaj dowiedziałem się wszystkiego na temat chłopaka Mii i sam nie wiem co powinienem zrobić a poza tym mam małą tajemnicę której nikt nie może poznać. Więc trudno jest mieć w tej szkole dziewczynę czy też przyjaciół- odparłem.

Annie

- jak dla mnie to masz, i to świetną - puściłam mu oczko, po czym sie roześmiałam - nie rozumiem nic, oprócz tego, ze jesteś skazany na samotność
popatrzyłam na niego.
- jeśłi nie chcesz o tym gadać, spoko - powiedziałam - ale pamiętaj, ze zawsze mozesz na mnie liczyć

Marcos

- Zależy mi na niej tylko nie w takim sensie jak wszyscy myślą. Dawniej popełniłem błąd do jednej dziewczyny i nie chcę już żadnej ranić. A co do Mii...- powiedziałem zawieszając głos.
- Lubię ją. Jest bardzo piękna ale nic więcej nie czuje. Poza tym, że mam ochotę zabić tego całego Miguela za to co jej zrobił- odparłem.
- Bardzo Ci dziękuję- pocałowałem ją w policzek.
- Jestem skazany na samotność bo żądna dziewczyna nie zakochałabym się w takim chłopaku jak ja przy zdrowych zmysłach. Taka jest prawda.

Annie

- chodzi bardzeij o przyajźń? - popatrzyłam na niego - widzę, ze zależy Ci bardzo na niej.. nie wiem co ten Miguel jej zrobił, ale strasznie Ci podpadł..
uśmiechnęłam sie.
- i nie masz za co dziękować. a tak swoją drogą.. dlaczemu tak mówisz? nie znam Cię długo, ale .. jesteś wyjątkową osobą. na prawdę.

Marcos

- Tak chodzi o przyjaźń. Żadna dziewczyna nie zasługuje by targnąć się na własne życie przez chłopaka. Chyba, że ty myślisz inaczej?- spytałem.
- Tak? A więc powiedz mi za co masz mi dziękować. Czekam na wyczerpującą odpowiedź- uśmiechnąłem się.
- Myślę że samotność jest dużo lepsza niż cierpienie z powodu miłości- odparłem.
- A jak to, że jestem wyjątkową osobą? W jakim sensie?

Annie

- mówisz jakbyś był jakimś potworem , a każdy kto miałby się do Ciebie zbliżyć , skończył by wąchając kwiatki od dołu.
popatrzyłam na niego.
- ale nei każda miłosć musi kończyc się cierpieniem. tak myślę.. może się mylę, ale..
zamilkłam.
- a jeśli chodzi o Twoją wyjątkowość.. widzisz. żadko kiedy spotyka się tak inteligentnego i obytego w życiu chłopaka. bardziej martwisz się o dobro innych, niż swoje szczęscie. przynajmniej takie odniosłam wrazenie.

Marcos

- Wiem, że jestem nienormalny. Nie musisz mi tego mówić. W końcu jaki normalny chłopak w moim wieku nie zaciąga dziewczyn do łózka? Powiedz, taki chyba nie istnieje. Ja chcę być inny niż oni i tak nie obchodzi mnie moje szczęście tylko najważniejsze jest dla mnie szczęście moich przyjaciół, rodziny i znajomych. Czy ja jestem głupi?- spytałem patrząc na nią.
- To raczej odwrotnie, Annie to ja się boję zbliżyć do kogokolwiek- odparłem.
- Wiem, że nie każda miłość kończy się tak samo ale ja czuje jakiś strasz tu w środku- wskazałem na swoje serce.
- Wybacz, że zanudzam Cię swoimi problemami.

Annie

- nie no co Ty, daj spokój - uśmiechnęłam się ciepło
- i wcale nie uważam Cię za głupiego. Twoje zachowanie i podejście jest godne podziwu i naśladowania. naprawdę! uwierz mi, że nigdy nie spotkałam kogoś takiego jak Ty! bo nie patrzysz na miłość tylko jako cos cielesnego.
zamilkłam na chwilę.
- boisz się odtrącenia?

Marcos

- Jestem chłopakiem i zamiast rozumiem posługuje się w życiu sercem. Czy to nie głupie? I tak boję się odtrącenia. Wiem, że to może wydawać się dziwne ale jest prawdziwe- powiedziałem.
- Nieprawda. We mnie nie ma nic wyjątkowego ani godnego podziwu. Mówisz tak bo mnie lubisz- stwierdziłem.

Annie

- nie prawda - uśmiechnęłam się - zawsze mówię co myślę, chociaż nie zawsze wszystkim się to podoba. I w sumie się z nimi zgadzam. Czasami powinnam trzymać buzię na kłódkę..
zamyśliłam się.
- jeśli nie spróbujesz, to się nie przekonasz. a jedynie może Cię coś ominąć. zaufaj troche ludziom. czasami warto.

Marcos

- I to nas chyba łączy, Annie. Nienawidzę kłamstwa. Potępiam takie postępowanie u ludzi- powiedziałem i przybliżyłem się do niej. Dotknąłem czule jej ręki i spojrzałem jej w oczy.
- Dziękuję że podtrzymujesz mnie na duchu. Może i masz rację ale w tej szkole nie ma za dużo dziewczyn godnych uwagi- powiedziałem.